یکی مثِ‌تو کمه واسه‌ی منی که زندگی نداره :)

به‌نظرم اینکه ادم بتونه حرف بزنه بدون فکر کردن به درست و غلطش و واکنش طرف مقابل یه‌حُسن بزرگه که کنار ادمای کمی میشه داشت این حُسن‌و.

نمیگم یه‌جوری حرف بزنیم که دل بشیم یا خیلی رک باشیم، ولی اینکه هربار یه‌واکنش جدید و غیرمنتظره ببینی یا مثلا تا حرف میزنی طرف بگه باز تو شرو کردی، یا هی بخوای واسه هرحرفت توضیح بدی ادمو پشیمون می‌کنه از حرف زدن واسه خیلیا.

و این پشیمونی پشتش دلسرد شدنه، کم‌رنگ کردن اون ادما توو زندگیته، و البته دونستنِ بیشترِ قدرِ ادمای دسته‌اوله :)

اونایی که شنونده‌ی خوبی‌ان وما موافقای خوبی نیستن، فقط یاد گرفتن اجازه بدن هرجوری هستی باشی و حرف بزنی بدون‌اینکه اون‌لحظه توو ذوق‌طرفشون بزنن و قضاوتش کنن.

دوس‌دارم از اون ادمای‌دسته‌اول باشم و باید براش تلاش کنم، پس این باشه اولویت درحال‌حاضرم توو رابطه با ادما :)

+ گذشته‌ام از همه‌عالم.به‌دیدنِ تو رسیده‌ام.اگرچه درد کشیده‌ام در اسمانِ‌دلت از رهاییِ تو چشیده‌ام

من بهونه‌ای ندارم اگه توعم نباشی بخوام دووم بیارم...

یکی مثِ‌تو کمه واسه‌ی منی که زندگی نداره :)

مگه میشه تورو دیدُ به‌قبلِ دیدنت برگشت؟